pagina 81

Soms, nee vaak, was de conversatie tussen
Marie en Carmenita voor Henk geheel niet
te volgen. Wanneer ze in muziekterminologie
praatten of bijvoorbeeld over hun kennissen.
Ook een opmerking als "... dat Bolwieser net zo
eindigt als Siddhartha." ging hem boven de pet.
Dan vroeg hij ook niet om uitleg. Hij luisterde
eigenlijk alleen nog naar het gekabbel van hun
stemmen en zat verliefd voor zich uit te staren.
Of hij bedacht: "als Boet hier binnenkort maar niet
voor de deur staat." Maar toch slaagden zij erin
om Henk bij hun artistieke werk te betrekken.



Carmenita speelde hem stukken voor op de piano.
"Kijk, ik zal het je uitleggen aan de hand van de
partituur van Capriccio. Stel je voor: een zaal in
rococcostijl. Dichter Olivier en musicus Flamand
die zich 'verliebter Feinde' en 'freundliche Gegner'
noemen, willen de Gräfin laten beslissen tussen
hetgeen zij voor staan. Hier op bladzijde 16 zingt
Olivier: 'Wort oder Ton?' en dan antwoordt
Flamand: 'Sie wird es entscheiden.' Olivier weer:
'Prima le parole dopo la musica!' Flamand:
'Prima la musica dopo le parole!' dus ..."
"Ho ho, even wat langzamer. Ik kan wel noten
lezen, maar het is meer één voor één decoderen.
Als ik mijn vader hielp bij het orgelboeken stanzen.
Eens kijken of ik het nog kan: f f f a ..." "ja, de
verhoging naar a staat dan voor het vraagteken."

pagina 80

"In de logeerkamer huist Marie al een paar dagen.
Dus waarom kom je vannacht niet bij mij slapen?
Of wil je per sé op de sofa slapen, nee toch?"
"Nou ik dacht eerst dat jullie misschien wel
bij elkaar sliepen ... maar nu je het vraagt ..."
"Marie wacht nog op haar Kokoschka, Mahler,
Gropius of Werfel en houdt ondertussen een
soort Zemlinsky aan het lijntje. Of zeggen je
die namen niets?" "Alleen Mahler ken ik."
"Ik vergelijk haar met Alma Mahler, toen nog
Schindler geheten, die haar jonge muziekleraar
Alexander von Zemlinsky alles toestond, behalve
zoals ze dat noemt: tot het uiterste te gaan.
Om dat te bewaren voor iemand die
vermoedelijk meer naam zal gaan maken."


Alexander von Zemlinsky .............Alma Schindler

"De vergelijking is trouwens van Marie zelf.
We kwamen er op door het verhaal van Feuersnot.
Ook daar wordt een minnaar aan het lijntje gehouden,
maar dan niet alleen figuurlijk. Aan een touw in een
mand waarin ene Diemut hem 's nachts omhoog
zou hijsen blijft Kunrad halverwege bungelen.
Maar genoeg over anderen. Laat ons het over..."
"Laat ons ... naar de slaapkamer gaan."
"Dit is nog het bed waar mijn ouders in sliepen."
"Ik ... eh, heb eigenlijk ook nog nooit ...
eh, ben ook nog nooit tot het uiterste gegaan."
Dat zou er die nacht ook niet van komen.
Wel leerde ze hem haar te vingeren en
kwam hij al klaar toen ze zijn ontblote eikel
tussen haar best wel grote borsten kneedde.


Die Windsbraut - Oskar Kokoschka

pagina 79

"Ik zal er geen doekjes omwinden" zei Carmenita.
"Het is uit met Boet. Ik heb je broer aan de dijk
gezet." Marie corrigeerde: "Nou ja, eigenlijk moet
je dat nog doen, hij is alleen met ruzie weggegaan."
De kippenlevertjes begonnen Henk allengs minder
te smaken, maar naarmate er meer gedronken werd
begon hij zich wat losser te voelen en gedragen.
's Avonds bakten ze nog een keer frieten en maakten
plannen om de volgende dag naar Brussel te gaan.
Ze zouden in bibliotheken materiaal zoals libretti
en partituren gaan zoeken. Van Richard Strauss:
Feuersnot, Ariadne auf Naxos en Capriccio.
En van Antonio Salieri: La grotta di Trofonio
en Prima la musica e poi le parole.


Richard Strauss

Het was overigens het verhaal van Trofonio
geweest dat de aanleiding vormde om Henk
uit te nodigen. Samen met Marie had Carmenita
in een Opernführer zitten bladeren om de
inspiratie een duwtje in de rug te geven.
De tweelingdochters van een zekere Aristone,
Ofelia en Dori mogen zelf hun aanstaande kiezen.
Maar dan ontdekken de mannen van hun keuze
de grot waar Trofonio bewerkstelligt dat de
karaktertrekken worden verwisseld en dat leidt
dan tot de gebruikelijke kronkelingen van de
Arcadische intrige en natuurlijk een happy end.
"Weet je, een keer bracht Boet zijn jongere
broer mee en eigenlijk leek me die ... Henk
heet hij ... minstens zo leuk en nou dacht ik ..."
"Meteen opbellen." had Marie toen gezegd.


Antonio Salieri

pagina 78

Heeft het roerig Rijnland reeds vernomen
Dat Henk Samrink in België is aangekomen?
Jullie Bataven, Sugambren of Usipeten
Of hoe die stammen daar ook mogen heten
Wordt bericht hoe een kort telefoongesprek
Zou leiden tot een hals over koppig vertrek.
Net voordat hij naar Amsterdam zou gaan
Maakt hij die beslissing gauw ongedaan.
"Zin om in Trofonio van Salieri te figureren?
Ook al moet je daarbij wel uit de kleren?"
En op Carmenita's openhartige vraag
Antwoordde hij: (je raadt het) "allicht, zelfs ..."
(vrij naar:)


Marcus Valerius Martialis

Op het station van Heist-op-den-Berg herkende
hij haar nauwelijks met dat spierwitte haar.
Ze had het gebleekt met een goedje dat
vroeger spuma batava genoemd werd.
Thuis stelde hem voor aan Marie Morneau,
de regisseuse met wie ze mocht gaan werken
aan wat in de opdracht stond omschreven als:
een muzikale opvoering van hooguit twee akten.
Dat van die naaktrol was een plagerijtje geweest.
"Zek gerust Marie, oor ..." In zijn verwarring
had Henk "mevrouw" of zo iets gemompeld.
Onder het eten noemde ze hem: poil de carotte.
"Peenhaar" verklaarde Carmenita. "Haar oudoom
Jules Renard schreef de roman Poil de Carotte en
zodoende ..." Marie: "et is ook een eenakter."
Carmenita probeerde Marie na te doen. " Et kan
me niet skelen of et een vortel of een peen is."
Henk voelde zich niet helemaal op zijn gemak.