Fausto Bincoletto was een gebakkebaarde
zestiger met een plusbril van heb jou daar.
De oberkelner van hotel restaurant
'Almayer's Folly' in Forte dei Marmi.
Het al vaak van stijl veranderde gebouw
lag aan een straat die uitkwam op de
plaatselijke strandboulevard.
Voor zover afwasser Enrico (onze Henk)
van de kassier had begrepen, was Fausto
een kinderloze weduwnaar uit Carrara.
Als Henk er niet uit kwam in het Italiaans
bood Carlo Pepoli, de kassier die altijd
met Fausto meereed, uitkomst.
Hij kwam uit Massa, maar sprak ook Duits,
want hij had tot zijn zeventiende in
Trentino gewoond, in Bozen/Bolzano.
Gedrieën gingen ze soms na het werk
nog ergens wat drinken.
Dan kreeg je conversaties als:
"Solita solfa?" "Gleiche Sulphur?"
"Ah, immer das gleiche Liedchen."
En Henk moest vaak bekennen:
"Non ho capito un cavolo.
kein Schnars, kein Sikkepit."
"Qua?"
